Мая аранЖЖарэя

Усім прывітанне!

Я не маю зараз магчымасці для ўдумлівых допісаў (пісаць вялікі допіс похапкам па абзацу ў дзень не хачу, бо галоўнае ў жж - задавальненне).

Таму няўдумлівыя допісы і фота я раблю ў інстаграме (мяне ўсё адно сёння veragodna выдала). :) Там хутчэй і прасцей усё рабіць з тэлефона. І куча жж-фрэндаў. Так што калі каму цікава, то я там aksana_ch.

Там можна паглядзець, як я пільна гуляю ў парку і лесе, шукаючы, што можна сфоткаць для інстаграма, якія дзіцячыя кнігі чытаю. Пра дарослыя там цяжэй пісаць: няма малюнкаў. :)))

Я не сыходжу з жж, часта чытаю стужку, часам каментую. На каментары пад старымі допісамі адказваю.
Пра новыя допісы думаю. :)

Як кажа мой муж, я, "не адрываючы Ульяну ад грудзей", выказалася пра сэкс у белліце:

http://kyky.org/sex/stseny-seksu-tvorah-belaruskih-pismennika

І пытанні з дня нараджэння veragodna.

1.Садавіна ці агародніна?

Доўга думала, перабірала свае сезонныя меню. Карацей, без яблык я жыць змагу, а без штодзённых салатак да ўсіх прыёмаў ежы - не. Так што гародніна.

2 Фемінізм ці дамастрой?

Складанае пытанне. Добра было выказвацца за фемінізм, пакуль не трэба мужу вячэру гатаваць. Ці вось як цяпер - у дэкрэце сядзець. Сама прырода абмежавала.

Але што-нішто можа быць і ў межах адной сямʼі, таму я гатую вячэры, а муж - сняданкі. Ідэал, калі жанчына - дамастроеўка, а мужчына - фемініст. :))

А то я неяк была на мерапрыемстве, дзе сацыёлаг-феміністка расказвала, што яна 10 гадоў замужам і адмаўляецца мужу гатаваць. І 10 гадоў ён просіць, а яна прапаноўвае схадзіць разам у рэстарацыю. Вось так кепска. Лепей, калі аднадумства.

Але калі пра гэта ўсё з anka_upala размаўляем (а яна цяпер на свабодзе адпаведны блог вядзе), то некаторыя выпадкі няроўнасці мяне шакуюць. Бо дыскрымінацыя ў інтэлектуальнай сферы для мяне па-за межамі разумнага: я ведаю нашмат больш таленавітых і яркіх дзяўчат, чым хлопцаў.

3 Нясвіж ці Мір?

Нясвіж. Была там у харошай кампаніі. А больш няма за што зачапіцца: душой я там нідзе не прыкіпела.

4 Плакаць ад смеху ці смяяцца скрозь слёзы?

Умею і практыкую і першае, і другое. Але лепей першае. :)

5 І пятае, асабістае: коцікі ці сабачкі? :)

Зноў несумленнасць. Ты ведаеш адказ. Калі табе, аматарцы коцікаў, я сказала, што люблю сабак, бо яны любяць гаспадара і г.д. (маецца на ўвазе, што і сустрэнуць ля дзвярэй і падлашчацца, а не пойдуць гуляць самі па сабе), ты сказала: "Якая ж ты, Аксана, недалюбленая!" :))) Цяпер, калі я далюбленая, Ала, усё адно сабачкі! :)) Іншая справа, што добра любую жывёлку трымаць у доме, а не ў кватэры. Але на пытанне "кашатнікі ці сабачнікі?"адказала б - кашатнікі. Бо сабачнікі не прыбіраюць за сваімі пестунамі, што ў горадзе асабліва заўважна.

Ёсць сужонскі абавязак, а ёсць фрэндоўскі. :) Аддаю абяцанае. Флэшмоб ад branislavawna

1. Фрызбі ці кракадзіл?

Калі я была маладой, то фрызбі... :)) Але, Воля, і ў кракадзіла я сто гадоў не гуляла. Праўда, у кракадзіла можна да і нават пасля пенсіі (незалежна ад пенсійнага ўзросту) гуляць.

2. Вечар перад новым годам ці навагодняя ноч?

Несумленна! Ты ведаеш адказ! Вечар перад Новым годам, вядома ж. Усе збіраюцца, гатуюць, размаўляюць, весела так.

3. Трактарыст ці баксёр?

Жыццё ўносіць свае карэктывы: журналіст. :)))
Калі выбіраць толькі з прапанаванага, то баксёр. Прынамсі, па сваім трэнеры я часам сумую і калі ад яго прыходзіць чарговая рассылка, я радуюся, што ён жывы і здаровы, хоць прафесійная дэфармацыя ў яго ого-го.


4. Мыць тэпці пасьля пад'езда ці ня мыць?

Ага, спытай яшчэ, ці зашываць накоўдранік перад сціркай (дарэчы, я больш не зашываю). Ох, памятаю, як вы Юру ўсе мае прымхі і забабоны выдалі, добра, што мы былі ўжо жанатыя, а то б ён перадумаў. :))) Мыць! А яшчэ лепей мець асобныя.

5. Цётка ці Саламея Пільштынова? (кліентаарыентаванае пытаньне :)) 

Калі творы, то Саламея, калі жыццё, то Цётка (хоць у прынцыпе, яны абедзве шалёныя). І вапшчэ, як казаў яе муж, яна была духоўна багатая. І адзін раз замужам. :)))

Заканчваецца першы месяц 2016 года, а я нічога пра 2015 не напісала.

Два самыя важныя дні года:

5 сакавіка мы з Юрам ажаніліся.

27 снежня нарадзілася наша Ульяна Юрʼеўна.



P.S. Пішу з тэлефона, калі фота рве стужку - скажыце. :)

Ва Уруччы на некалькі дзён адключылі гарачую ваду і ацяпленне. А ў нашым доме-лёсіку - яшчэ і халодную. А навошта халодная без гарачай?

За акном - слата і туман, у хаце - халодна і бязводна. У такія дні выразней адчуваеш, што ў жыцці ёсць сапраўдныя каштоўнасці. Напрыклад, інтэрнэт. Напрыклад, сябры.

Сёння ў branislavawna дзень нараджэння. У нашым маладым узросце і ў наш час бяспройгрышным будзе толькі адно зычэнне - пажаданне здароўя! А з усім астатнім - не патрапіш адгадаць, што прыносіць чалавеку шчасце. Воля ўмее мяняць сваё жыццё, хай усё атрымліваецца на абраным шляху!

Воля вонкава здаецца тоненькай і далікатнай, а насамрэч за ёй як за каменнай сцяной яна чалавек са стрыжнем (ладна, тоненькая яна сапраўды).

Я вельмі рада, што калісьці мы з табой пазнаёміліся і пасябравалі. З народзінамі! :)

Перад лекцыямі пераглядала-правярала слайды, каб усё было актуальна (люблю часам які жарт уставіць), каб не было памылак, каб некаторыя фішкі прыгадаць і г.д. Так было і ў гэтым семестры.

І на першай жа лекцыі я зразумела, што адну памылку я прапусціла - у сваім прозвішчы. Дзявочае замест мужавага.На той момант я была замужам паўгады.

* * *

На нашай кафедры калісьці быў перыяд, калі ўсе замужнія жанчыны былі пад дзявочымі прозвішчамі. Ніхто не браў мужава.

А цяпер вось тэма зʼявілася. У кагосьці падвоенае, у кагосьці - мужава. І пытанне - што рабіць з публікацыямі і навуковай рэпутацыяй (калі пад новым прозвішчам цябе ніхто асабліва не ведае)? Актуальнасць пытання, натуральна, узрастае тым болей, чым пазней паненка выходзіць замуж.

Не, можна, вядома, не мяняць наогул. Але мне здаецца, што сямʼя ўсё ж павінна быць пад адным прозвішчам.

Пакуль што падумалі, што дзявочае можна пакінуць як творчы псеўданім. Напрыклад, кажуць, Л.Рублеўская па пашпарце - Шніп. А так адразу і не скажаш. :))

А ў вас былі пытанні з дзявочым прозвішчам?

Напісала я ў жж пра дачок беларускіх пісьменнікаў, дзевак, якія былі ярчэй за хлопцаў у ХІХ ст. І толькі калі расказвала на лекцыі, скеміла...

Ядвігін Ш. пра Дуніна-Марцінкевіча наваяў успаміны. Настаўніка не шкадаваў:

“У 1877-78 гадах давялося мне жыць пад страхой нашага песняра: дачка яго вучыла невялічкую грамадку дзяцей. Вучылі нас там па-расейску, па-польску, па-французску, вучылі розных навук, але ані гісторыі Беларусі, ані нават беларускай мовы мы не чулі…

Мо гэтага нашы бацькі не вымагалі, мо нават не хацелі, але ўсё ж ткі ў дзіцячай памяці (а былі між нас і ладныя падросткі), як на мяккім воску, пясняр беларускі павінен быў сваю пячатку выціснуць. Марцінкевіч гэтага не зрабіў.

Мы нават яго твораў не ўмелі. Калі ж, бывала, прыязджалі суседзі-госці, то чулі мы, як зрэдку перакідваліся яны з гаспадаром, быццам жартам, беларускімі слоўцамі, як гэта і цяпер вядзецца паміж дробных памешчыкаў (да каторых прыналежыў і Марцінкевіч), калі хочуць паказаць сваю дружбу, сваё “запанбрацтва”.

Умеў нябожчык заахвочваць нас да навукі, умеў строіць жарты, быў для нас вельмі добрым; любілі і шанавалі яго акалічныя сяляне і суседзі, але з пісаннем сваім, з думкамі сваімі ад усіх запіраўся ў каморку!

І хоць каваў ён там беларускую жывую мову, хоць ён першы паказаў, што мова гэтая не цяжкая, не тапорная, за якую яе ўважалі, а гладкая, гібкая, пявучая, лірычная, багатая ў словы і звароты, каторых хватае выказаць нават такія чароўныя творы, як Міцкевіча; хоць ён першы сеяў зярняты, усходу каторых, бадай, ці спадзяваўся сам, - але ў штодзённым сваім жыцці не меў адвагі заявіць сябе шчырым беларусам, не меў адвагі беларускую ідэю прыпасваць да жыцця і дзеля таго не мог пацягнуць за сабой большага гуртка блізкіх сабе людзей, не змог нават знайсці наследнікаў сваёй ідэі; і хоць справу беларускага адраджэння зачапіў, але з месца яе не скрануў”.

Ага, белмове не навучыў. Навучыў таму, што дачка - таксама чалавек. стаўленню да дачкі. Не самае паганае па нашым часе. :))

Я не пра фемінізм, я пра дачок. Пра тых, хто раптам змог пераадолець полавую няроўнасць не ў межах соцыума, а на прыкладзе ўласнага жыцця. Бо крутыя.

Я не пра эмансіпантак і г.д. Я пра тых, хто жыў і не задумваўся, ці цалкам зміраўся з гендарнай сітуацыяй, а жыццё выглядала шырэйшым. Я разумею, што выключэнні пацвярджаюць правіла, але ўсё-ткі.

Каміла, дачка Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча.

Дачка Каміла і сын Міраслаў былі музыкамі-вундэркіндамі, гастралявалі па навакольных сталіцах. Грошай на вучобу хапіла б толькі некаму аднаму. ДМ шчыра зрабіў спробу вучыць абодвух, напісаў расійскаму імператару прашэнне, каб той праспансіраваў вучобу. Імператар прашэнне праігнараваў. ДМ здаўся і аплаціў вучобу сыну.

Дачка засталася дома. Што з гэтага атрымалася, можна прачытаць у летапісе жыцця і творчасці ДМ. Усе паліцэйскія данясенні пра яе чытаюцца як паэма. Агонь-дзеўка была.

Канстанцыя, дачка Францішка Багушэвіча. Мы ведаем, што ў яе быў выдатны голас, што бацька талентам ганарыўся, але раптам голас страціўся. Некаторыя даследчыкі мяркуюць, што вершы класіка пра дудку і голас - адсылка да сямейнай бяды. Ну, не буду спрачацца.

Ванда, дачка Ядвігіна Ш. У ЯШ, у адрозненне ад ДМ і ФБ, якія мелі па адным сыночку, сыноў было 3. Выбар быў багаты, але свой працяг ідэйны ён убачыў у дачцэ. Мяркую, гэта быў самы вядомы беларускі падлетак пач. ХХ ст. З 13 гадоў - аўтар НН.

Мне здаецца, ужо нават тое здорава, што мы ведаем іх імёны.

Гэта я рыхтуюся да лекцыі пра Ядвігіна Ш. :))

Кажуць, што людзей, якія ўсім падабаюцца, не існуе. Я сказала б, што хлусяць, але трэба ўдакладніць: людзі, якія ўсім падабаюцца, не падабаюцца тым, каго раздражняе менавіта момант "усіміўпадабання".

Я не ведаю, што ўнутры чалавека робіцца, але ў добрых знаёмых часам магу адрозніць стан натуральны і штучны. Чалавек з табой размаўляе, а ў ім рэгістры пераключаюцца ў залежнасці ад згоды ці нязгоды з агучанымі тэзісамі.

Навошта? Каб размова была прыемнай. Я ў такія моманты згодна на размову непрыемную.

Але мне бракуе смеласці сказаць пра гэта ўсё, выкрыць, паказаць, што я бачу... І ў нейкі момант разумею, што быць шчырай з гэтым чалавекам не хочацца. А чалавек жа харошы, проста ўсім падабаецца...