Мая аранЖЖарэя

Log in

No account? Create an account

Remember me

Forgot password

Facebook Twitter Google

Мая аранЖЖарэя

[entries|friends|calendar]

Aксана Чарнякевіч (Бязлепкіна)

[	website	\|	Мая аранЖЖарэя: блог Аксаны Бязлепкінай	]
[	userinfo	\|	livejournal userinfo	]
[	calendar	\|	livejournal calendar	]

Пра інстаграм	[18 Jun 2016\|10:52pm]
Усім прывітанне! Я не маю зараз магчымасці для ўдумлівых допісаў (пісаць вялікі допіс похапкам па абзацу ў дзень не хачу, бо галоўнае ў жж - задавальненне). Таму няўдумлівыя допісы і фота я раблю ў інстаграме (мяне ўсё адно сёння veragodna выдала). :) Там хутчэй і прасцей усё рабіць з тэлефона. І куча жж-фрэндаў. Так што калі каму цікава, то я там aksana_ch. Там можна паглядзець, як я пільна гуляю ў парку і лесе, шукаючы, што можна сфоткаць для інстаграма, якія дзіцячыя кнігі чытаю. Пра дарослыя там цяжэй пісаць: няма малюнкаў. :))) Я не сыходжу з жж, часта чытаю стужку, часам каментую. На каментары пад старымі допісамі адказваю. Пра новыя допісы думаю. :)
9 comments\|post comment

Пра сэкс у белліце	[19 Mar 2016\|05:31pm]
Як кажа мой муж, я, "не адрываючы Ульяну ад грудзей", выказалася пра сэкс у белліце: http://kyky.org/sex/stseny-seksu-tvorah-belaruskih-pismennika
10 comments\|post comment

	[18 Mar 2016\|04:40pm]
І пытанні з дня нараджэння veragodna. 1.Садавіна ці агародніна? Доўга думала, перабірала свае сезонныя меню. Карацей, без яблык я жыць змагу, а без штодзённых салатак да ўсіх прыёмаў ежы - не. Так што гародніна. 2 Фемінізм ці дамастрой? Складанае пытанне. Добра было выказвацца за фемінізм, пакуль не трэба мужу вячэру гатаваць. Ці вось як цяпер - у дэкрэце сядзець. Сама прырода абмежавала. Але што-нішто можа быць і ў межах адной сямʼі, таму я гатую вячэры, а муж - сняданкі. Ідэал, калі жанчына - дамастроеўка, а мужчына - фемініст. :)) А то я неяк была на мерапрыемстве, дзе сацыёлаг-феміністка расказвала, што яна 10 гадоў замужам і адмаўляецца мужу гатаваць. І 10 гадоў ён просіць, а яна прапаноўвае схадзіць разам у рэстарацыю. Вось так кепска. Лепей, калі аднадумства. Але калі пра гэта ўсё з anka_upala размаўляем (а яна цяпер на свабодзе адпаведны блог вядзе), то некаторыя выпадкі няроўнасці мяне шакуюць. Бо дыскрымінацыя ў інтэлектуальнай сферы для мяне па-за межамі разумнага: я ведаю нашмат больш таленавітых і яркіх дзяўчат, чым хлопцаў. 3 Нясвіж ці Мір? Нясвіж. Была там у харошай кампаніі. А больш няма за што зачапіцца: душой я там нідзе не прыкіпела. 4 Плакаць ад смеху ці смяяцца скрозь слёзы? Умею і практыкую і першае, і другое. Але лепей першае. :) 5 І пятае, асабістае: коцікі ці сабачкі? :) Зноў несумленнасць. Ты ведаеш адказ. Калі табе, аматарцы коцікаў, я сказала, што люблю сабак, бо яны любяць гаспадара і г.д. (маецца на ўвазе, што і сустрэнуць ля дзвярэй і падлашчацца, а не пойдуць гуляць самі па сабе), ты сказала: "Якая ж ты, Аксана, недалюбленая!" :))) Цяпер, калі я далюбленая, Ала, усё адно сабачкі! :)) Іншая справа, што добра любую жывёлку трымаць у доме, а не ў кватэры. Але на пытанне "кашатнікі ці сабачнікі?"адказала б - кашатнікі. Бо сабачнікі не прыбіраюць за сваімі пестунамі, што ў горадзе асабліва заўважна.
48 comments\|post comment

Пазыкі	[18 Mar 2016\|04:14pm]
Ёсць сужонскі абавязак, а ёсць фрэндоўскі. :) Аддаю абяцанае. Флэшмоб ад branislavawna 1. Фрызбі ці кракадзіл? Калі я была маладой, то фрызбі... :)) Але, Воля, і ў кракадзіла я сто гадоў не гуляла. Праўда, у кракадзіла можна да і нават пасля пенсіі (незалежна ад пенсійнага ўзросту) гуляць. 2. Вечар перад новым годам ці навагодняя ноч? Несумленна! Ты ведаеш адказ! Вечар перад Новым годам, вядома ж. Усе збіраюцца, гатуюць, размаўляюць, весела так. 3. Трактарыст ці баксёр? Жыццё ўносіць свае карэктывы: журналіст. :))) Калі выбіраць толькі з прапанаванага, то баксёр. Прынамсі, па сваім трэнеры я часам сумую і калі ад яго прыходзіць чарговая рассылка, я радуюся, што ён жывы і здаровы, хоць прафесійная дэфармацыя ў яго ого-го. 4. Мыць тэпці пасьля пад'езда ці ня мыць? Ага, спытай яшчэ, ці зашываць накоўдранік перад сціркай (дарэчы, я больш не зашываю). Ох, памятаю, як вы Юру ўсе мае прымхі і забабоны выдалі, добра, што мы былі ўжо жанатыя, а то б ён перадумаў. :))) Мыць! А яшчэ лепей мець асобныя. 5. Цётка ці Саламея Пільштынова? (кліентаарыентаванае пытаньне :)) Калі творы, то Саламея, калі жыццё, то Цётка (хоць у прынцыпе, яны абедзве шалёныя). І вапшчэ, як казаў яе муж, яна была духоўна багатая. І адзін раз замужам. :)))
4 comments\|post comment

2015	[23 Jan 2016\|01:31am]
Заканчваецца першы месяц 2016 года, а я нічога пра 2015 не напісала. Два самыя важныя дні года: 5 сакавіка мы з Юрам ажаніліся. 27 снежня нарадзілася наша Ульяна Юрʼеўна. P.S. Пішу з тэлефона, калі фота рве стужку - скажыце. :)
59 comments\|post comment

Дзень нараджэння	[22 Oct 2015\|04:40pm]
Ва Уруччы на некалькі дзён адключылі гарачую ваду і ацяпленне. А ў нашым доме-лёсіку - яшчэ і халодную. А навошта халодная без гарачай? За акном - слата і туман, у хаце - халодна і бязводна. У такія дні выразней адчуваеш, што ў жыцці ёсць сапраўдныя каштоўнасці. ~~Напрыклад, інтэрнэт.~~ Напрыклад, сябры. Сёння ў branislavawna дзень нараджэння. У нашым ~~маладым~~ узросце і ў наш час бяспройгрышным будзе толькі адно зычэнне - пажаданне здароўя! А з усім астатнім - не патрапіш адгадаць, што прыносіць чалавеку шчасце. Воля ўмее мяняць сваё жыццё, хай усё атрымліваецца на абраным шляху! Воля вонкава здаецца тоненькай і далікатнай, а насамрэч ~~за ёй як за каменнай сцяной~~ яна чалавек са стрыжнем (ладна, тоненькая яна сапраўды). Я вельмі рада, што калісьці мы з табой пазнаёміліся і пасябравалі. З народзінамі! :)
3 comments\|post comment

Пра дзявочае прозвішча	[27 Sep 2015\|10:21am]
Перад лекцыямі пераглядала-правярала слайды, каб усё было актуальна (люблю часам які жарт уставіць), каб не было памылак, каб некаторыя фішкі прыгадаць і г.д. Так было і ў гэтым семестры. І на першай жа лекцыі я зразумела, што адну памылку я прапусціла - у сваім прозвішчы. Дзявочае замест мужавага.На той момант я была замужам паўгады. * * * На нашай кафедры калісьці быў перыяд, калі ўсе замужнія жанчыны былі пад дзявочымі прозвішчамі. Ніхто не браў мужава. А цяпер вось тэма зʼявілася. У кагосьці падвоенае, у кагосьці - мужава. І пытанне - што рабіць з публікацыямі і навуковай рэпутацыяй (калі пад новым прозвішчам цябе ніхто асабліва не ведае)? Актуальнасць пытання, натуральна, узрастае тым болей, чым пазней паненка выходзіць замуж. Не, можна, вядома, не мяняць наогул. Але мне здаецца, што сямʼя ўсё ж павінна быць пад адным прозвішчам. Пакуль што падумалі, што дзявочае можна пакінуць як творчы псеўданім. Напрыклад, кажуць, Л.Рублеўская па пашпарце - Шніп. А так адразу і не скажаш. :)) А ў вас былі пытанні з дзявочым прозвішчам?
97 comments\|post comment

Пра дачок-2	[24 Sep 2015\|05:03pm]
Напісала я ў жж пра дачок беларускіх пісьменнікаў, дзевак, якія былі ярчэй за хлопцаў у ХІХ ст. І толькі калі расказвала на лекцыі, скеміла... Ядвігін Ш. пра Дуніна-Марцінкевіча наваяў успаміны. Настаўніка не шкадаваў: “У 1877-78 гадах давялося мне жыць пад страхой нашага песняра: дачка яго вучыла невялічкую грамадку дзяцей. Вучылі нас там па-расейску, па-польску, па-французску, вучылі розных навук, але ані гісторыі Беларусі, ані нават беларускай мовы мы не чулі… Мо гэтага нашы бацькі не вымагалі, мо нават не хацелі, але ўсё ж ткі ў дзіцячай памяці (а былі між нас і ладныя падросткі), як на мяккім воску, пясняр беларускі павінен быў сваю пячатку выціснуць. Марцінкевіч гэтага не зрабіў. Мы нават яго твораў не ўмелі. Калі ж, бывала, прыязджалі суседзі-госці, то чулі мы, як зрэдку перакідваліся яны з гаспадаром, быццам жартам, беларускімі слоўцамі, як гэта і цяпер вядзецца паміж дробных памешчыкаў (да каторых прыналежыў і Марцінкевіч), калі хочуць паказаць сваю дружбу, сваё “запанбрацтва”. Умеў нябожчык заахвочваць нас да навукі, умеў строіць жарты, быў для нас вельмі добрым; любілі і шанавалі яго акалічныя сяляне і суседзі, але з пісаннем сваім, з думкамі сваімі ад усіх запіраўся ў каморку! І хоць каваў ён там беларускую жывую мову, хоць ён першы паказаў, што мова гэтая не цяжкая, не тапорная, за якую яе ўважалі, а гладкая, гібкая, пявучая, лірычная, багатая ў словы і звароты, каторых хватае выказаць нават такія чароўныя творы, як Міцкевіча; хоць ён першы сеяў зярняты, усходу каторых, бадай, ці спадзяваўся сам, - але ў штодзённым сваім жыцці не меў адвагі заявіць сябе шчырым беларусам, не меў адвагі беларускую ідэю прыпасваць да жыцця і дзеля таго не мог пацягнуць за сабой большага гуртка блізкіх сабе людзей, не змог нават знайсці наследнікаў сваёй ідэі; і хоць справу беларускага адраджэння зачапіў, але з месца яе не скрануў”. Ага, белмове не навучыў. Навучыў ~~таму, што дачка - таксама чалавек.~~ стаўленню да дачкі. Не самае паганае па нашым часе. :))
11 comments\|post comment

Беларускі фемінізм і яго дочкі	[16 Sep 2015\|03:28pm]
Я не пра фемінізм, я пра дачок. Пра тых, хто раптам змог пераадолець полавую няроўнасць не ў межах соцыума, а на прыкладзе ўласнага жыцця. Бо крутыя. Я не пра эмансіпантак і г.д. Я пра тых, хто жыў і не задумваўся, ці цалкам зміраўся з гендарнай сітуацыяй, а жыццё выглядала шырэйшым. Я разумею, што выключэнні пацвярджаюць правіла, але ўсё-ткі. Каміла, дачка Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча. Дачка Каміла і сын Міраслаў былі музыкамі-вундэркіндамі, гастралявалі па навакольных сталіцах. Грошай на вучобу хапіла б толькі некаму аднаму. ДМ шчыра зрабіў спробу вучыць абодвух, напісаў расійскаму імператару прашэнне, каб той праспансіраваў вучобу. Імператар прашэнне праігнараваў. ДМ здаўся і аплаціў вучобу сыну. Дачка засталася дома. Што з гэтага атрымалася, можна прачытаць у летапісе жыцця і творчасці ДМ. Усе паліцэйскія данясенні пра яе чытаюцца як паэма. Агонь-дзеўка была. Канстанцыя, дачка Францішка Багушэвіча. Мы ведаем, што ў яе быў выдатны голас, што бацька талентам ганарыўся, але раптам голас страціўся. Некаторыя даследчыкі мяркуюць, што вершы класіка пра дудку і голас - адсылка да сямейнай бяды. Ну, не буду спрачацца. Ванда, дачка Ядвігіна Ш. У ЯШ, у адрозненне ад ДМ і ФБ, якія мелі па адным сыночку, сыноў было 3. Выбар быў багаты, але свой працяг ідэйны ён убачыў у дачцэ. Мяркую, гэта быў самы вядомы беларускі падлетак пач. ХХ ст. З 13 гадоў - аўтар НН. Мне здаецца, ужо нават тое здорава, што мы ведаем іх імёны. Гэта я рыхтуюся да лекцыі пра Ядвігіна Ш. :))
8 comments\|post comment

Індывідуальны падыход	[12 Sep 2015\|02:29pm]
Кажуць, што людзей, якія ўсім падабаюцца, не існуе. Я сказала б, што хлусяць, але трэба ўдакладніць: людзі, якія ўсім падабаюцца, не падабаюцца тым, каго раздражняе менавіта момант "усіміўпадабання". Я не ведаю, што ўнутры чалавека робіцца, але ў добрых знаёмых часам магу адрозніць стан натуральны і штучны. Чалавек з табой размаўляе, а ў ім рэгістры пераключаюцца ў залежнасці ад згоды ці нязгоды з агучанымі тэзісамі. Навошта? Каб размова была прыемнай. Я ў такія моманты згодна на размову непрыемную. Але мне бракуе смеласці сказаць пра гэта ўсё, выкрыць, паказаць, што я бачу... І ў нейкі момант разумею, што быць шчырай з гэтым чалавекам не хочацца. А чалавек жа харошы, проста ўсім падабаецца...
21 comments\|post comment

Пра настаўніцу	[31 Jul 2015\|05:00pm]
Сустрэла сваю школьную настаўніцу. Яна спытала пра жыццё - і я справаздалася ў падрабязнасцях. :) А потым рэфлексавала. Чаму вучань/настаўнік - гэта тыя адносіны, калі ёсць да цябе справа? Калі цікава, чым ты жывеш, як склаўся твой прафесійны і асабісты лёс? Раптам зараз падумалася, што праз настаўнікаў столькі лёсаў праходзіць, што заўсёды знойдзецца той, у каго ўсё лепей, і той, у каго было і горай. І ад гэтага ёсць нейкае... прыняцце ці што? Мне наогул здаецца, што настаўнікі за поспехі сваіх былых вучняў радуюцца (ці гэта я бачу тое, што хачу бачыць?). Карацей, дзіўна гэта ўсё. А потым успамінаю сябе. Калі прыходзяць выпускнікі і расказваюць. І - галоўнае - хочуць расказаць. І - не менш галоўнае - мне вельмі цікава паслухаць і падтрымаць. Адносіны спецыфічныя: ён не абавязаны расказваць, я не абавязана слухаць і падтрымліваць. Але камунікацыя завяршаецца адчуваннем радасці, калі ўсё добра. І што, здавалася б, нам адно да аднаго... P.S. І трошкі наўзбоч тэмы. Успомніла, як сустрэла ў ваколіцах мікрараёна школьнага настаўніка, які ў мяне не выкладаў, а выкладаў у брата. Але я яго ведала, бо ён быў круты-круты ў сваёй справе, гэта ведалі нават тыя, хто ў яго не вучыўся, і мегасаркастычны. І камунікацыю ён пачаў з больш-менш прыстойнага (наколькі гэта магчыма) эквівалента каманды "Стаяць!". І я спынілася. Можна 100500 разоў быць выкладчыкам, але для сваіх школьных настаўнікаў мы, мабыць, назаўжды застанемся вучнямі...
34 comments\|post comment

Аксана	[26 Jul 2015\|10:42am]
Originally posted by branislavawna at Аксана Сёньня Дзень нараджэньня ў шаноўнай нашай Аксаны Пятроўны euga Аксана, прымаючы да ўвагі падзеі апошняга году, цяжка прыдумаць, што табе зычыць :)) Хіба што каб тваё шчасьце доўжылася яшчэ доўга-доўга-...-доўга і каб яно бясконца раскрывалася ў новых прыемных і па-добраму нечаканых праявах! Абдымаю. Думаю, усе, хто на фотаздымку, з радасьцю далучаюцца :)
29 comments\|post comment

Першы месяц. Палёт нармальны. :))	[05 Apr 2015\|02:04pm]
Эпіграф №1. - Хадзем у бар! - Нельга ў бар... - Хадзем на рыбалку! - Нельга на рыбалку... - Не шкадуеш, што ажаніўся? - Нельга шкадаваць. Эпіграф №2. - Ты выйшла замуж? Не шкадуеш? - Хіба ж я не чалавек? Вядома, шкадую яго, гаротнага... Сёння месяц, як мы з Юрыем Чарнякевічам жанаты. І мы ўсё яшчэ смяемся з гэтых анекдотаў. :) ( Collapse )
121 comments\|post comment

Пра сябрыну	[08 Feb 2015\|07:18pm]
Учора з'ездзілі ў госці. Чатыры супрацоўнікі нашай кафедры (былыя ці цяперашнія) і дзве амаль двухгадовыя дзяўчынкі. І вось адна мама, едучы ў госці да іншай, склала спіс кніг, якія трэба набыць у падарунак. А набывала іх я. Сярод кніг была барадулінская "Сябрына". Я пазваніла ў даведку "Белкнігі", і мне сказалі, што выданне ёсць у цэнтральнай кнігарні. Ок, прыязджаю, а там кажуць, маўляў, гэтая кніга, магчыма, яшчэ значыцца ў базе, але ніколі не затрымліваецца на паліцах, хутка раскупаюць. Я адчула, што цяпер буду шукаць кнігу, каб хаця проста на яе паглядзець. :)) Абзвон кнігарняў, адчай, "Акадэмкніга" ад безвыходнасці - і вось яна. А ў кнізе свінні і авечкі... І чо-та я расчаравалася. А назаўтра гэтае сваё расчараванне не змагла схаваць: хіба сёння дзецям цікава пра бараноў і курэй? І атрымала каштоўны ўрок: - Дзейці будуць ставіцца да іх так, як будзе ставіцца мама. І падумалася, што гэта не толькі пра курэй... Вось тут добрыя і захопленыя прыгажосцю ілюстрацый людзі ўжо адсканавалі кнігу
33 comments\|post comment

Колькі слоў пра выкладанне	[30 Jan 2015\|03:14pm]
Тарас Шчыры пагаварыў са мной пра літаратуру і выкладанне: http://zviazda.by/2015/01/69560.html Фота зрабіла Надзея Бужан. "Мяне спачатку нервавалі студэнты, якія сядалі за апошнія сталы, не слухалі, шумелі і думалі, што схаваліся і іх не бачна… Радуюся, калі студэнты задаюць мне складаныя пытанні, калі прачыталі ўсе творы і вылузваюцца са штаноў дзеля таго, каб выказаць свой пункт гледжання. Яшчэ люблю імправізаваць на лекцыях перад удзячнай аўдыторыяй. У такую хвіліну я магу сказаць тое, пра што раней не ведала, пра што нават не думала. Нядаўна са мной здарыўся яшчэ адзін прыемны выпадак. На лекцыю прыйшлі дзве нямецкія аспіранткі і селі ў самы «гушчар» беларускіх студэнтаў, якія не здагадваліся пра «замежную прысутнасць». Можаце сабе ўявіць: 95 чалавек у аўдыторыі без мікрафона. Апавядаючы пра чарговага паэта, я ўключыла запіс песні на яго словы — і ўся аўдыторыя раптам пачала падпяваць. Мілым было здзіўленне немак. У іх на вачах наўпрост руйнаваліся стэрэатыпы пра беларускіх студэнтаў. Наогул моладзь, якая нязмушана спявае на лекцыі, — гэта вельмі прыгожа. І я адчула вялікую ўдзячнасць да сваіх студэнтаў". Шчыры, Т. "Цяпер найперш кніга шукае свайго чытача" // Звязда. - 2015. - 29 студзеня.
20 comments\|post comment

Спроба дагнаць час	[02 Jan 2015\|10:09pm]
У чарнавіках жж вісеў допіс з кастрычніка. Неактуальны дзіка, але і выдаляць шкада. :) * * * Сумую без жж, на які не хапае не часу, а сіл... Нейкай душэўнай энергіі не хапае. Працую, тройчы на тыдзень хаджу на курсы нямецкай мовы, з сацсетак у мяне застаўся хіба што твітар (студэнты разабраліся, што каб пагаварыць са мной у кантакце, трэба штурхнуць у твітары). Затое я амаль штодня высыпаюся, калі гэтая інфармацыя каму-небудзь здаецца важнай. :))) Але зраблю спробу вяртання, бо, як напісала ў самым пачатку, сумую без жж. Даўным даўно ў нас быў дзень першакурсніка. Адна мілая зомбі забегла на кафедру за скотчам: Дзень быў нейкі блаславёны, бо прыйшлі хлопцы-выпускнікі. Насамрэч, яны, вядома, прыйшлі на першакурснікаў паглядзець, але было неверагодна прыемна, што зайшлі на кафедру: ( Collapse )
20 comments\|post comment

Мужчыны і падарункі	[02 Jan 2015\|10:06pm]
Дамскія часопісы і сайты сцвярджаюць, што мужчынам неістотна, як упакаваны падарунак. Дакладней, не. Калі аўтар артыкула жанчына, то ўпакоўка - абавязковая, а калі мужчына, то пішуць пра няважнасць. А я вось шчыра не верыла. ( Collapse ) Так што загадка застаецца. Няўжо мужчыны сапраўды не любяць упакоўку?
26 comments\|post comment

Ні пра што	[21 Oct 2014\|11:57pm]
Успомніла, што ў мяне калісьці былі такія сталыя (па свядомасці, не па ўзросце) завочнікі, што яны думалі: раз творы для чытання я выслала ў электронным выглядзе, значыць, іх не надрукавалі ў кнігах. :)) * Аказалася, што флэшмоб пра #100normaldays вельмі карысны, калі хочаш паглядзець, што ты рабіла летам у пэўны дзень. * Пасля ўсіх паездак не магу разгрэбціся са справамі. Здаецца, што ўсім вінна. Нейкі снежны ком. І чым ён большы, тым меней хочацца яго разграбаць. Хочацца зрабіць крок убок, каб ён пракаціўся міма. :)
8 comments\|post comment

Футбол на журфаку	[15 Oct 2014\|12:13am]
У пазамінулую суботу ў Каўнасе я "прагуляла" пачатак чэмпіяната журфака па футболе. Затое ў мінулую суботу тры гадзіны правяла на стадыёне. І было вельмі-вельмі крута! Фота ўзяты з кантакта і трохі маіх. Мы з калегай Інгай Дзмітрыеўнай Воюш на футболе. Мы не дамаўляліся, мы проста паасобку прыйшлі на класнае журфакаўскае мерапрыемства. ( Collapse )
1 comment\|post comment

Адзін аўторак з жыцця выкладчыка	[14 Oct 2014\|09:06pm]
У твітар напісала, а ў жж - не. Бо спачатку не было часу, а потым не было стацыянарнага інтэрнэта (аварыя на лініі). Гэта ў госці прыходзіў Аляксандр Малькоў operby, галоўны ў інтэрнэце па энергетыцы (знайшла яго пасаду за 2013 год - намеснік начальніка Інфармацыйна-аналітычнага ўпраўлення ДВА «Белэнерго»). А яшчэ Саша па сумяшчальніцтве муж маёй аднакурсніцы. Вось вучыцца ў нас на павышэнні кваліфікацыі, дык зайшоў у госці на гарбату і літоўскія цукеркі. :) І я ўжо амаль сыходзіла з кафедры, калі раптам заўважыла, што ў нас з Сяргеем на кафедры зноў кафедра-стайл. Гэтым разам - гарохі. :)
2 comments\|post comment

navigation

[	viewing	\|	most recent entries	]
[	go	\|	earlier	]